Onaanraakbaar voedsel
Hier volgt de bekende fabel van de kikker en de schorpioen:
De schorpioen wil emigreren, weg uit zijn verdorde omgeving. Hij daalt af naar de voet van de heuvel waarop hij altijd heeft gewoond. Maar dan komt hij bij een rivier en kan niet verder.
Een vriendelijke kikker woont al zijn leven lang bij de rivier en zwemt regelmatig met anderen op zijn rug naar de overkant. De schorpioen ontmoet de kikker en vraagt hem beleefd of hij ook hem naar de overkant zou willen zwemmen. ‘Nee,’ zegt de kikker, ‘want ik ben bang dat je me bijt en dan ga ik dood!’
‘Natuurlijk bijt ik je niet,’ zegt de schorpioen. ‘Als ik je bijt, verdrink ik zelf in de rivier!’
De kikker denkt na over dit antwoord en besluit dat het een absolute waarheid is. Dus neemt hij de schorpioen op zijn rug en gaat zwemmend op weg naar de overkant.
Halverwege de rivier voelt hij plots een scherpe, stekende pijn in zijn zij. Hij begrijpt onmiddellijk waar die pijn vandaan komt en zegt geschokt: ‘Waarom heb je me toch gebeten? Nu sterven we allebei!’
‘Ik kon er niets aan doen,’ zegt de schorpioen. ‘Ik ben nu eenmaal wie ik ben.’
Samen verdwijnen ze in de snelstromende rivier…
Ik zal dit verhaal nooit vergeten. Ik hoorde het van een van mijn docenten tijdens een protestmanifestatie tegen rechts-extremistisch hindoe geweld, nog voor het aantreden van Narendra Modi als India’s president. Ik heb ontdekt dat Nederlanders denken dat hindoes zachtmoedige, vredelievende, mediterende vegetariërs zijn. En dat niemand weet waar ik over praat als ik vertel over de shock waarin alle weldenkende Indiërs wekenlang verkeerden nadat Modi’s nationalistische BJP in 2014 de absolute meerderheid in het parlement veroverde en hij onze nieuwe president werd. Bovenaan de hindoe-extremistische agenda van de BJP staat het ‘zuiveren’ van Moeder India van ‘vreemde invloeden’, te weten: islam, christendom, communisme en al die andere niet-hindoeïstische uitingen en overtuigingen in ons multiculturele land. Onaanraakbaren mogen blijven overigens, maar moeten onaanraakbaar blijven…