Tentenkamp Diaconie
WE ARE HERE! begon op 3 september in de tuin van de Protestantse Diaconie in Amsterdam met een zeiltje van straatdokter Co van Melle. Daaronder: mannen die niet wisten waar ze de nacht door moesten brengen.
‘De vragen waren: Wanneer zien ze ons? Wanneer horen ze ons? Wanneer besluiten ze dat ze ons dit niet aan kunnen doen en erkennen ze ons recht op een ‘normaal’ leven?’ Aldus Jo van der Spek, ‘supporter’ vanaf het eerste uur. ‘Naast het zeiltje van dokter Co werden meer zeiltjes uitgerold en tentjes opgezet tot de tuin van de Diaconie te klein werd en het kamp verhuisde naar de Notweg in Osdorp.’
3 jaar WE ARE HERE!
door: Jo van der Spek • coördinator Migrant to Migrant
3 september 2015
‘WE NEED SOLLUTION RIGHT KNOW’

Notweg Amsterdam Osdorp
Een hartenkreet, gespoten op een tentje in het kamp aan de Notweg in Amsterdam Osdorp.
WE ARE HERE! Exact drie jaar geleden begon het allemaal in de tuin van de Protestantse Diaconie in Amsterdam met het zeiltje van dokter Co; Tulu en Reeda daaronder. Ik stond er naast.
De vragen waren: Wanneer zien ze ons? Wanneer horen ze ons? Wanneer besluiten ze dat ze ons dit niet aan kunnen doen en erkennen ze ons recht op een ‘normaal’ leven?
De kou, de regen, de harde grond. Het was doorbijten, bar en boos vaak, weken later in het tentenkamp in Osdorp in november 2012. Want naast het zeiltje van dokter Co werden meer zeiltjes uitgerold en tentjes opgezet tot de tuin van de Diaconie te klein werd en het kamp verhuisde naar de Notweg. Er sliepen bijna tweehonderd mannen en vrouwen. Wij Zijn HIER was super zichtbaar, super samen. Niemand kon er meer omheen: mensen laten creperen is geen stijl. De veel gestelde vraag, ditmaal door de toeschouwers: ‘Met hoeveel zijn ze?’
Waarom mensen tellen als ELK mens telt?
Wanneer komt de oplossing? Mijn antwoord op die vraag was meestal: die moet uiteindelijk van twee kanten komen. WE ARE HERE zelf is het begin van de ‘solution’. Want zodra slachtoffers opstaan en hun lot in eigen hand nemen, zich vertonen en bestaansrecht opeisen, dan komt er hoop en perspectief. Maar aan de andere kant: voor een echte oplossing moet de wet grondig veranderen en dat duurt lang in Nederland. Minstens drie jaar.
Drie jaar later kunnen we vaststellen dat de wet niet grondig is veranderd. Maar ook niet verslechterd. Eén voor één, druppel voor druppel, krijgen mensen van Wij Zijn Hier een verblijfsvergunning. Een enkeling wordt uitgezet. De status van ongedocumenteerden is in Amsterdam opgeschaald van ’paria’ tot ‘dakloze met recht op nachtopvang’. Dat is niet slecht. Want in Mogadishu en Aleppo, op Lesbos en Lampedusa, in Boedapest en Calais zijn ze nog steeds paria’s.
WAAR zijn wij na drie jaar? WAT verwachten wij? Wat is een ‘normaal’ leven?
WHERE are we after three years? WHAT do we expect? What is ‘normal’ life?
Het nieuws op zomaar een dag:
De burgemeester van Boedapest zet tenten neer voor vluchtelingen.
De gemeente Den Haag overweegt vluchtelingen te huisvesten in lege kantoorgebouwen. WIJ ZIJN HIER, WIJST DE WEG!
Maar ondertussen:
In Mogadishu straffen de islamisten van Al Shabaab de Somaliërs die terugkeren uit het ‘lichtzinnige’ Westen; zij moeten dood.
A day in the news:
The mayor of Budapest is building a tent camp for refugees.
In The Hague, they’re talking about housing refugees in empty office buildings: WE ARE HERE, SHOWING THE WAY!
In the mean time:
In Mogadishu the islamists of Al Shabaab are taking revenge on Somali who return from the ‘frivolous’ West; they must die.
Zijn wij inderdaad ‘lichtzinnig’ bezig als wij ons inspannen om Wij Zijn Hier nog drie jaar langer in leven te houden? In kraakpanden, tentenkampen, als zootje ongeregeld? Kan ook dit doorgaan voor ‘normaal leven’?
Are we indeed ‘frivolous’, working for We Are Here 2 stay for another three years? Squatting, camping, living together? Can this also be ‘normal’ life?
Afgelopen vrijdag tijdens de demonstratie zag ik Shoe, een Chinese man met lang haar en een eeuwig zoekende blik. Hij sloot zich aan bij Wij Zijn Hier al in de allereerste week, drie jaar geleden. Een man geheel op zichzelf in een groep. Ik vond het heel ‘normaal’ hem te zien tussen de demonstranten op de stoep van de burgemeester. Vraag mij niet wat een ‘normaal leven’ is want daar heb ik geen antwoord op. Ik heb slechts steeds vaker het gevoel dat de wereld elke dag ‘gekker’ wordt. Maar ook dat WIJ ZIJN HIER er is om mij en ons allen de weg te wijzen.
Last Friday at the demonstration, I saw Shoe, a Chinese man with long hair and ever restless eyes. He joined We Are Here the very first week, three years ago. Shoe has been ‘there’ all the time. An absolute individual in a group. It felt ‘normal’ to me to see him with us on the Mayor’s doorstep.
So don’t ask me about ‘normal’ life. I never understood what ‘normal’ life is supposed to be. All I sometimes feel is the world may be getting less ‘normal’ every day. And also: WE ARE HERE is here to show me and all of us the way.