Vreemdelingendetentie

RAPPORTEN EN PUBLICATIES

In weinig onderscheidt de ‘vreemdelingendetentie’ zich van ‘gewone’, strafrechtelijke detentie. In een aantal opzichten is het zelfs strenger. Dit terwijl de mensen die het treft er niet zitten omdat ze een misdaad hebben begaan, maar slechts omdat ze het land (nog) niet in mogen of moeten terugkeren naar hun land van herkomst. Amnesty publiceerde rapporten over het regime, het gebruik van isoleercellen en gezondheidsrisico’s van vreemdelingendetentie

Verhalen uit detentie

Hij vraagt zich nog iedere dag af: ‘Waarom zat ik daar?’

Het verhaal van Rudo

Als Rudo met Dokters van de Wereld spreekt, is hij alweer een flink aantal maanden vrij. Zijn verblijf in detentie achtervolgt hem en het kost Rudo moeite om zijn leven weer op te pakken. Hij voelt de stress door de detentie fysiek. Hij vraagt zich nog iedere dag af: ‘Waarom zat ik daar?’

‘Ik dacht: Ze gaan me dood maken…’

Het verhaal van Charles

Charles Wilson werd psychotisch in detentie. Zijn klachten werden nauwelijks serieus genomen. Hij kwam terecht in een isoleercel en tijdens een tweede detentieperiode zelfs in de zwaarbewaakte tbs-inrichting in Vught.

‘Ze bleven maar zeggen dat ze me op het vliegtuig naar Iran gingen zetten’

Het verhaal van Mohammad

Een jaar nadat Mohammad negen maanden in detentiecentrum Zeist zat, heeft hij nog steeds moeite met spreken, trillen voortdurend zijn handen en wordt hij gekweld door herbelevingen en nachtmerries. Hij heeft inmiddels alsnog een asielstatus gekregen. ‘Iedereen is blij voor me, maar ik voel helemaal niets.’

‘Ik heb heel wat mensen gek zien worden’

Het verhaal van Younis

Vijf maal zat Younis Omar in vreemdelingendetentie, in totaal bijna vier jaar van zijn leven.

‘Ik heb heel wat mensen gek zien worden. En dan vraag je je telkens af: ‘wanneer ben ik aan de beurt’?’

‘Ik kan nog steeds niet tegen het geluid van een sleutel die wordt omgedraaid’

Het verhaal van Sita

Al vanaf haar twaalfde jaar woont Sita in Nederland. Ze loopt stage in een verzorgingstehuis, als ze van de ene op de andere dag in vreemdelingendetentie beland omdat ze ‘terug moet naar Congo’…

‘ALS DE DEUR DICHT IS HUIL IK’

Het verhaal van Hamadi

Het is 20 juni. Wereldvluchtelingendag. Vijf minuten te laat wordt Hamadi (gefingeerde naam) binnengebracht in de bezoekersruimte van het detentiecentrum, kostbare minuten op een uur bezoek. Oorzaak: de bewakers maakten een groot probleem van zijn korte broek: een gewone, afgeknipte broek tot op zijn knieën. Die zou niet netjes genoeg zijn.