Hijasul (28) komt uit India, een ‘veilig land’, maar zit ‘gevangen’ in Europa. Hij werd in 2015 opgelicht door een Indiaas bureau dat buitenlandse studenten werft voor een studie in Europa. Hij zwerft nu zonder verblijfsrecht door Amsterdam en is één van de vele mensen die bijna dagelijks het Wereldhuis van de Protestantse Diaconie bezoekt.
© Vluchtverhalen 2017, Hijasul Huk en Jonneke van Wierst.
Mijn eerste paar weken in Amsterdam, sliep ik in een hostel op de Wallen. Ik deelde een kamer met zeven andere mannen die meestentijds totaal of ieder geval half afwezig waren: dronkenlappen en junks. Ze waren allemaal oké, wat mij betreft. Ze deden er nooit lang over om weg te zakken in hun half-coma’s als ze ’s avonds binnen kwamen. En ’s morgens gingen de meesten weer vroeg op pad….
Hoe vind je een baantje in Amsterdam als je geen werkvergunning hebt? Je begeeft je in het zwarte circuit. Met de nodige voorzichtigheid natuurlijk…
Als eerste dacht ik aan kaartjes in brievenbussen en op borden in supermarkten:
SCHOONMAKER BIEDT ZICH AAN:
Met ervaring en referenties
06- XXXXXXXX.
Hier volgt de bekende fabel van de kikker en de schorpioen:
De schorpioen wil emigreren, weg uit zijn verdorde omgeving. Hij daalt af naar de voet van de heuvel waarop hij altijd heeft gewoond. Maar dan komt hij bij een rivier en kan niet verder.
Een vriendelijke kikker woont al zijn leven lang bij de rivier en zwemt regelmatig met anderen op zijn rug naar de overkant. De schorpioen ontmoet de kikker en vraagt hem beleefd of hij ook hem naar de overkant zou willen zwemmen. ‘Nee,’ zegt de kikker, ‘want ik ben bang dat je me bijt en dan ga ik dood!’
Gisteren heb ik mijn moeder gebeld. Mijn zusje en mijn twee broers zeggen altijd dat ik haar lievelingetje ben. En dus: ja, ze was heel blij dat ik belde. Het was tweeëntwintig dagen geleden dat ik haar belde. Zij zwoer dat het al veel langer geleden was…
In alle eerlijkheid: ik stel het opzettelijk uit om haar te bellen. Ik wil niet dat ze weet dat het slecht met me gaat. Mijn zusje zegt: ‘Je hebt mama aan ons teruggeven door weg te gaan. Maar alleen voor overdag. ’s Nachts ligt ze wakker om jou.’
Het is niet moeilijk om werk te vinden in Europa, zelfs niet als je geen papieren hebt. Je moet alleen wel bereid zijn tien tot twaalf uur per dag te werken, zeven dagen per week voor anderhalf tot vijf euro per uur. Je moet bereid zijn jezelf te vergeten en een slaaf te worden. Bereid en in staat, zowel fysiek als mentaal…
‘Het Wereldhuis’ is één van de laatste stukken die dominee Martin Luther King schreef voor zijn dood. Het begint als volgt:
Een paar jaar geleden overleed een bekende schrijver. Tussen zijn papieren vond men een lijstje met ideeën voor verhalen die hij nog had willen uitwerken. Eén plot waar hij dikke strepen onder had gezet, luidde als volgt: ‘Een volstrekt uit elkaar geslagen familie erft een huis waarin zij gedwongen moet samenwonen.’
Het was een jubileumaanbieding en ik vond het foldertje ergens op straat in de tijd dat ik in Malta was: LED lichttherapie voor de gepigmenteerde huid. Slechts €60,–
Ik voelde grote opwinding. Ik kon mijn huid bleken en uitgaan tussen de Maltezers zonder op te vallen! Ik zou me ontspannen kunnen voelen in het openbaar, bij een bushalte of in een club, zonder de eeuwige vraag ‘Waar kom je vandaan?’ te krijgen.
Ik doe mee aan een cursus ‘stress management’. Er zijn nog acht andere deelnemers, onder wie mijn vriendinnen Zenaye en Jerry van het Wereldhuis. We hebben deze cursus allemaal hard nodig want stuk voor stuk lijden we aan slapeloosheid, benauwdheid, eetproblemen, hoofdpijnen, maagpijnen, vreemde wanen, lachen om dingen die helemaal niet grappig zijn… Verzin iets en wij hebben er last van.
Tijd zit me op de hielen…
Ik word wakker om 7 uur. Koningsdag. Ik haat de koning. Ik haat zijn rijkdom. Ik haat zijn mooie blauwe pak. Saaie kerel. Wat weet hij van MIJ?
Op tv naar de koning kijken, wat een idiote tijdsverspilling! Denk niet dat ik ooit mijn gezicht rood, wit, blauw verf. Ik heb geen koning. Niemand kan mijn koning zijn!
Een paar weken geleden schreef mijn Canadese vriendin Angela het volgende op haar Facebook status:
Misschien zijn we allen ‘vluchtelingen’… Allemaal op onze eigen manier: Hunkerend naar iets. Hopend op iets.
Misschien hebben de meesten van ons alleen niet de moed een vluchteling te zijn.
We blijven liever zitten in wat ons gevangen houdt:
Relaties. Banen. Schulden. Angsten. Zorgen. Leegte…
Vertel me alles over jouw gevangenschap…