Enige tijd geleden ontmoette ik een vrouw uit Thailand. Thailand staat op de Nederlandse lijst van ‘veilige landen’, net als mijn land. Voor ons, mensen uit ‘veilige landen’ is asiel in Nederland vragen zinloos.
Ze legde uit dat ze geld wilde sturen naar haar familie via Western Union. Maar om geld te kunnen sturen of ophalen via Western Union heb je een paspoort of ander geldig identiteitsbewijs nodig. Helaas had ze geen geldig identiteitsbewijs en kende ook niemand met een geldig identiteitsbewijs die ze durfde te vragen haar te helpen.
Omdat ik gewoon in het bezit ben van een paspoort, kon ik haar uit de brand helpen. Ze bood me tien euro aan voor mijn dienst. Ik weigerde het geld aan te nemen en zei dat ze me zonder meer altijd kon vragen voor zoiets simpels als dit. Ze kreeg tranen in haar ogen en zei: ‘Mag ik je dan een biertje aanbieden?’
Ze vertelde me alles over haar gevangenschap…
Ze vertelde me over de grauwe armoede waarin ze was opgegroeid. Hoe ze naar Nederland was gekomen, op zoek naar een beter leven. Hoe ze verliefd was geworden en een relatie was begonnen met een Nederlandse man, al de eerste maand na haar aankomst in Amsterdam. Hoe ze bij hem was ingetrokken en hij had beloofd met haar te trouwen. Hoe hij haar had mishandeld, geestelijk en lichamelijk, jaren achter elkaar…
Ze ontdekte dat haar vriend er relaties met andere vrouwen op na hield. Toen ze hem vroeg waarom, was zijn vernederende antwoord: ‘Je hebt te kleine tieten. Ik wil een vrouw met grote tieten.’ Hij had gelachen om haar tranen…
En toch hoopte ze nog altijd, dat hij hun relatie op een goede dag officieel zou maken en zo zou bewijzen, dat hij toch echt van haar hield en haar aan een verblijfsstatus zou helpen. Maar hij was zelfs te beroerd om met haar naar de Western Union te gaan en haar met zijn paspoort te helpen wat van haar zuur verdiende geld over te maken aan haar familie. Ze verlangde naar een kind, maar hij lette er altijd op dat hij een condoom gebruikte. Ze durfde er niet meer op te hopen ooit moeder te worden…